Po latach bycia w zacieśniającym się wygięciu, Północnoamerykańska Płyta Tektoniczna chce się wyprostować. To działanie jest tym, co ostatecznie powoduje Dopasowania się Nowego Madrytu, ponieważ część Południowo-wschodniej Tektonicznej Płyty Północnoamerykańskiej nie chce się ruszyć z miejsca. Tak więc, gdy część lądowa przesuwa się w kierunku południowo-zachodnim, aby umożliwić rozluźnienie wygięcia, ląd od czubka Meksyku aż po Linię Uskoku Nowego Madrytu ciągnie się w kierunku południowo-zachodnim, powodując pęknięcie Nowego Madrytu. Ten ciągły nacisk na przesuwanie się ku południowemu wschodowi powoduje obciążenie Tektonicznych Płyt Pacyfiku.
Pacyfik stale się ściska, podczas gdy Atlantyk się rozszerza – wszystko to jest częścią zmian w Pangei. Tam, gdzie Pacyfik zwykle ściska się gwałtownie, tu i tam, z naciskiem Tektonicznej Płyty Północnoamerykańskiej, napierającej na Pacyfik od Aleutów aż po czubek Meksyku, dopasowanie się 14-go stycznia miało szeroki zakres. Od Aleutów w dół poprzez Japonię i zapadające się płyty tektonicznego Rowu Mariańskiego i Filipin po unoszący się kraniec Indo-Australijskich Płyt Tektonicznych – boje zostały postawione w stan gotowości. Wybuch Tonga nie jest niespodzianką.
Teraz Część Lądowa ma miejsce, aby wyprostować swoje wygięcie. Takie działanie miało miejsce 15-go stycznia, kiedy to lądowa część Amerykańskiej Płyty Tektonicznej zaczęła napierać na Pacyfik. Południowo-wschodnia część Ameryki Północnej, wciąż niechętna do przedzierania się wzdłuż Linii Uskoku Nowego Madrytu, próbowała przesunąć się na południowy zachód wraz z częścią lądową, ciągnąc za sobą Tektoniczne Płyty – Karaibską i Południowoamerykańską. Jest to znana w Przyrodzie bitwa, w której zwycięża najsilniejszy. Jednak osunięcie się masywnej części kontynentalnej przeważy, ponieważ Linia Uskoku Nowego Madrytu została osłabiona.
